VEBE MEDIA: januari 2009

De Weissensee, voor mij het hoogtepunt van het schaatsen. Altijd een leuke vakantie en rondom de tocht een leuk verhaal. Dit jaar stond het helaas onder druk van mijn rug. Het herstel ging erg langzaam en inmiddels had zich veel spierspanning opgebouwd rondom schouders en nek. Ik leefde op pijnstillers en had een soort bewegingsangst ontwikkeld. Als je dan weet, dat schaatsen een sport is, die vooral vanuit de ontspanning moet plaats vinden (zeker bij 200 km), dan snap je mijn angst dat het wel eens niets kon worden. Mijn langste afstand op nederlands natuurijs was 50 km. Dat baarde me zorgen. We vertrekken woensdagavond en rijden het in twee delen, zitten

is voor mij erger dan bewegen. Mijn Tomtom stond op de economische route, kortom na veel binnendoor weggetjes en een uur later dan de planning rijden we vol verwachting Techendorf binnen en zien… sneeuw op het grote meer, op dat mooie zwart ijs! Slik! Net de nacht er voor had het gesneeuwd. Er ligt maar 15 cm en dan kunnen de sneeuwschuivers niet op het ijs. Door de isolerende werking van de sneeuw kan het ijs niet verder groeien. Ok, gedachten bijstellen en naar het kleine meer. Daar ligt 50 cm ijs, maar wat een scheuren! Zijn we dan zo verwend geraakt door het Nederlandse natuurijs? Op sommige plekken ligt er van dat crunch-ijs, heerlijk in je zomer,drankje maar niet voor het schaatsen. We besluiten lekker te gaan eten, morgen is er weer een dag en dan ziet het ijs er vast beter uit. Helaas, vanaf onze aankomst heeft het niet echt meer gevroren. We hebben vrijdag t/m maandag wel geschaatst, maar het ijs werd zachter en zachter. Van enige ontspanning in mijn slag was geen sprake. Dit was werk-ijs, de slechte schaatsers met de goede fietsbenen konden nog iets op dit ijs. Maar mijn snelheid lag op de helft van mijn kunnen. Slik, en dan 200 km, dat wordt zeker 10 – 12 uur.Heb uiteindelijk na lang wikken en wegen nieuwe schaatsen gekocht, zgn. Salamons, dan kun je nog iets tussen met die scheuren. De norenrijders hadden nauwelijks een kans. Nu is de Weissensee in deze periode een echt familiegebeuren. Je kent een ieder van vorige jaren of van de ijsbaan of je leert ze wel kennen. We raakte aan de praat met 4 dames en meestal is dan de vraag, ga je rijden en wat rij je: 50, 100 en 200km? De dame die 200 km wilde gaan rijden deed dat voor het eerst en wilde wel met mij samen rijden, toen ik aangaf een wat onbetrouwbare partner te zijn in deze door mijn rug, wilde ze mij graag helpen. Er waren namelijk een manueel therapeut en een fysiotherapeut in hun gezelschap. Ik toog zondagmiddag naar het hotel waar een vakkundige diagnose gesteld werd, geen hernia, dat wist ik al, maar wel zo prettig om dat bevestigd te zien. Ze gaven wel aan dat hier 12 weken voor stond (zenuw geïrriteerd) maar dat het allemaal weer goed kwam. Ik ben voor het eerst in mijn leven gekraakt en kreeg iets meer ruimte. Verder gaven ze aan dat 100 km toch ook goed was. Slik, want daarvoor rij ik niet, de kick is die 200, de andere afstanden kan ik ook rijden op de dagen dat erg geen tour is. Het andere gespreksonderwerp, hoe kan het ook anders op de Weissensee is het weer, de weersverwachting en de kwaliteit van het ijs. Die was niet goed. Alleen circuleerden er twee weersberichten. Het zou koud worden of het zou warm worden. De Stichting Weissensee gaf aan dat het koud zou worden en de plaatselijk krant gaf aan dat we de lucht uit Italië kregen en dat het zelfs zou gaan regenen. Drie keerraden wie gelijk kreeg. Weersverwachting voor dinsdag in de loop van de middag regen of sneeuw aanhoudend tot donderdag of vrijdag. Dat was niet best. We pakten dus maar een regenjasje in. Maandagavond werd het warm, sneeuw begon te dooien en toen we om 5 uur op stonden regende het. Tja, een uurtje hardlopen in de regen is zelfs wel lekker, maar minimaal 8 uur schaatsen in de regen is geen doen.

Wij besloten niet te starten en gingen er vanuit dat er ook wel niet gestart zou worden. Wel alles aangedaan en de schaatsen mee naar het ijs, mocht het toch mee vallen. Tot onze verbazing is er gestart, terwijl het harder ging regenen en er zeker 10 cm water op het ijs stond. We hebben een aantal veteranen gesproken en ook zij gaven aan niet te starten. Je komt niet verder dan een rondje of drie (16,5 km is een rondje), je valt een keer… Kortom de helft is gestart, 1/3 stond te kijken en de andere 1/3 heeft zich nog een keer omgedraaid in bed. Er zijn er uiteindelijk 8 die 200 km gereden hebben en met zware onderkoelingsverschijnselen in de tent zaten. Nee, van deze beslissing geen spijt.

Om een lang verhaal wat in te korten. Het weer werd

nauwelijks beter, twee dagen regen. Daarna lekker weer om zonder muts en handschoenen naar buiten te gaan. Tot onze verbazing zouden ze toch vrijdag starten. Weer tegen beter weten in hebben we maar een startbewijs gekocht en zijn we gestart. Ik kwam Pieter in de eerste

ronde al voorbij en die gaf aan af te stappen, was al flink gevallen. Ik reed met de Salamons en soms kon je wel een baantje schaatsen. Rondje was nu 12,5 km. De bochten waren crunchijs en werd later water. In groepen rijden lukte niet, doorlopend vielen mensen, ik zag de ambulances af en aan rijden. Ik begon eens te rekenen hoelang ik over de 2ookm zou doen met de snelheid die ik had en ik realiseerde me dat ik de tijdslimiet in dit tempo niet kon halen. Toen ik in het derde rondje keihard onderuit ging voelde ik elke motivatie wegstromen. Ik begon voorzichtig weer te rijden, zag een oudere man op het ijs liggen met allemaal omstanders er omheen, ging weer onderuit in een bocht en dacht toen nog maar n èèn ding, afstappen en heel blijven, of je 50 km rijd of 100, dat maakt niet uit. Die 2oo wordt het zeker niet. Ik heb in een rustig tempo mijn 4e rondje gereden om de 50 rond te maken en ben afgestapt. Even naar de EHBO om mijn schouder te laten controleren, die deed erg zeer, maar gelukkig alleen een spierverkramping van de val, die is later op de dag overgegaan. Einde avontuur, de volgende dag werd ik wakker met een lijf alsof ik de 200 km had gereden. Ik denk dat het de combinatie van verkramping in het schaatsen om maar niet te vallen en die val was. Pieter baalde als een stekker, maar met noren was echt niet te rijden, een op de 5 had de kop kapot. Daarnaast zag ik veel polsen in mitella’s of gips en een wedstrijdrijder die wij kennen en als training meedeed heeft een liesscheuring opgelopen. Achteraf gezien blij dat ik gestopt ben en daardoor heel ben gebleven, maar ook een kater dat je stopt en opgeeft. Vooral zondag, de dag van vertrek. Het had al weer twee nachten gevroren en ze waren goed aan het schaatsen, ook vandaag de snelle tour wordt gereden met rondjes van 10 km en gezien hun tijden is het ijs goed. Fijn voor hun, maar jammer. Volgend jaar twee weken en alle 4 de tochten inschrijven. Nu de knop om, lekker werken en ik moet vooral gaan fietsen, triatlon Groningen komt eraan. Ook veel gaan skeeleren dit jaar. Toch de beste training voor het schaatsen.

Net terug van het Veluwemeer, geweldig, het ijs is zo glad, net een spiegel. Vandaar dat Pieter in eerste instantie niet zag dat hij recht op water afreed, wat op het ijs lag, ongeveer tot de knieën en daaronder keurig hard ijs. Hij probeert nog uit te wijken, maar ik zit vlak achter hem en geef hem een zetje, hiedoor glijdt hij het water in en verliest de grip op het ijs, hij valt voorover verder in het water en ik ernaast. Kortom nat, scheldend richting onze spullen, toch besloten na handschoenen wissel om te gaan rijden. Heel raar is dat met ijskoud water in je schoenen en dat wordt langzaam aan wel warm. Heerlijk van Elburg naar Roggebotsluis gereden en op de terugweg sloeg vooral bij Pieter de kou toe. Alles was bevroren. Jut en Jul op het ijs, in de auto hebben we er nog erg om moeten lachen, nog nooit eerder in onze schaatscarierre meegemaakt.